My Daddy

When I was three, my father passed away. But when I was seven, my mother remarried. And I became the luckiest little girl in the world .You see; I got to pick my daddy. After Mom and "Dad" had dated for a while, h said to my mother, He's the one. We'll take him.

i got to be flower girl when Mommy and Daddy got married. That alone was wonderful. How many people can say they were in their parents' wedding (and actually walked down the aisle)?

My Daddy had such pride in his family. (Two years later our family grew by one little sister.) People who barely knew us would say to my mother, "Charlie always looks so proud to be with you and the kids." it wasn't just materialistic. Daddy was proud of our intelligence, our beliefs, our common sense and our love of people (as well as my cute smile).

Right before I turned 17m something awful happened. My daddy got sick. After several days of tests, the doctors couldn't find anything wrong. "If we, the omnipotent, can't find anythingــhe must be well”. They told Dad to return to work.

The next day he came home from work with tears streaming down his face. That’s when we knew he was deathly ill. I had never seen my father cry before. Dad thought crying was a sign of weakness. (Which made for an interesting relationship, since ــas a hormonal teenagerــI cried at everything, including Hallmark commercials?)

Finally, we got Dad admitted into the hospital. He was diagnosed with pancreatic cancer. The doctors said that he could go at any time. But we know better. We knew he had at least three more weeks .You see, my sister's birthday was the next week and mine was in three. My father would defy death ــpraying to God for strength ــto hang on until after these events. He would not let us go through the rest of our lives with such a terrible memory on our birthdays.

The fact that life must go on is never more evident than when someone is dying. Dad wanted desperately for us to keep living our lives. We wanted desperately for him to remain a part if it. We compromised. We agreed to continue doing our “normal” activities, but Dad was going to be an active part of those ــeven from the hospital.

After one of our daily visits, the man sharing Dad’s room followed Mom into the hallway.” Charlie is always so quiet and positive when you are here. I don’t think you realize hoe much pain he is in. He uses all of his strength and endurance to hide it.”

My mother replied, “I know he is hiding it, but that is his way. He would never want us to suffer, and he knows how much it pains us to see him hurting.”

For mother’s day, we took all our gifts to the hospital. Dad met us in the lobby (since my little sister was too young to be allowed in his room). I bought a gift for dad to give to mom. We had a wonderful little party in our corner of the lobby.

The next week was my sister’s birthday. Dad wasn’t well enough to come downstairs, so we celebrated with cake and presents in the waiting area on his floor.

My prom was the following weekend. After the customary pictures at my house and my date’s, we went to the hospital. Yes, I walked through the hospital in a full length gown with a hoop. (I barely fit in the elevator.) I was a little embarrassed. But not when I saw the look on my daddy’s face. He had waited so many years to see his little girl go to her first prom.

My sister’s annual dance recital always had a dress rehearsal the day before the event. That’s when family members could take pictures. Naturally, after the rehearsal we went to the hospital. My sister paraded through the hallways in her dance costume. Then she did her dance for dad. He smiled throughoutـــAlthough all that tapping was excruciatingly painful to his head.

My birthday came. We sneaked my sister into dad’s room, since he couldn’t leave. (The nurses kindly looked in the other direction.) And again, we celebrated. But dad was not in good shape. It was time for him to go, but he was holding out.

That night, the hospital called. Dad had taken a serious turn for the worse. A few days later, my daddy died.

One of the hardest lessons to learn from death is that life must go on. Dad insisted that we never stop living our lives. To the end, he was concerned about us and proud of us. His last request? That he buried with a picture of his family in his pocket.

Kelly J. Watkins

؛ هفـــــت ســـــین ؛

                        

هفت سین سفره‌ای است که ایرانیان هنگام نوروز می‌‌آرایند. این هفت قلم «سین» می‌توانند هر چیزی با آوای آغازین «سین» باشند (نمادی از «سپنتا»). برای مثال این هفت قلم «سین» بسیار رایج هستند:

• سبزه
• سنبل
• سیر
• سماق
• سرکه
• سکه
• سیب

هرچند که در سفرهٔ هفت سین باید بهرحال هفت جزء که با آوای «سین» آغاز می‌شوند چیده شود، ولی برای زینت و چیدمان دلپذیرتر سفرهٔ هفت سین، تقریباً همهٔ خانواده‌های ایرانی اجزاء دیگری هم در سفره میچینند و در آرایش و رنگامیزی سفره شان نهایت خوش سلیقگی را اعمال می‌کنند.

آینه و کتابی مقدس در کنار آن هم از اجزائی است که تقریباً در هر سفرهٔ هفت سینی چیده می‌شود. برخی بر این باورند که سکه که نماد «دارایی» وآب که نماد «پاکی و روشنایی» است بهتر است در کنار هم قرار گیرند و سکه را درون ظرفی از آب سر سفره می‌گذارند.سمنو و سنجد نیز گاهی به عنوان یکی از اعضای سفره به کار میروند.

در کشورهای مختلف هفت سین‌های متفاوتی پهن می‌شود، سفره هفت سینی که امروزه بیشتر مرسوم است داری هفت مورد از چیزهای مانند:

  سبزه : نماد خرمی و نو زیستی 

  سرکه : نماد شادی ( میوه درخت تاک در ایران میوه شادی خوانده میشد )

  سمنو : نماد خیر و برکت

  سیب : نماد مهر و مهرورزی 

  ســیر : نگهبان سفره ( در اکثر فرهنگ های آریائی برای سیر نقش محافظت کننده از شر قائل بودند ) 

  سماق: نماد مزه زندگی

  سنجد : نماد حیات و بزر حیات

  سپـند :  (اسفند)

در سفره مرسوم است، میوه، گل، شیرینی‌های سنتی، ماهی قرمز، سبزی خوردن، کتاب آسمانی، دیوان شاعران، و آینه، قرار دهند.

تـاریـخـچـۀ نــوروز

نـوروز، جشن شکوهمـند ایران باستان، گــویای پیـشینه ی تابناک میهن ما و جلوه ای مهم از فرهنگ غنی قـوم ایران است.

نوروز که قرن های دراز است بر همه جشن های جهان فخر می فروشد، از آن روسـت که یک قــرارداد مصنـوعی اجتماعـی و یا یک جشن تحمیلی سیاسی نیست. جشن جهان اســت و روز شادمانـی زمین، آسمان، آفتاب، جــوشِ شگفتـنـی ها و شـور زدن ها و سـرشـار از هیجان هر آغاز.
نوروز گذشت زمان و دگرگونی های دوران را شاهد بوده و پیوسته با آمد و رفت الهام بخش خود پایان فصلی دیگر را به ساکنـان این سرزمین کهنسال اعلام کرده است. نوروز، تجدید خاطــره بـزرگـــی است. خاطره خویشاوندی انسان با طبیعت. گذشت سال هــای دراز نه تنها از شکوهمندی سنّتهای نوروزی نکاسته بلکه روشنگر این واقعیت بوده که بزرگ داشت نوروز و گرامی داشتن سنتهای آن با احساس و اندیشه ایرانی، پیوند ناگسستنی یافته است.

عظمت و شکوه خیال انگیز این جشن ملی، پرنده فــکر ایـرانی میهن پرست و علاقه مند به سنتهای دیرین را در عــالم بی انتهای اندیشه به پرواز در آورده و به سوی گذشته هایش می کشاند.

ابوریحان بیرونی در (التفهیم) در پاسخ به این سوال که: نـــوروز چیست؟ می نویسد: « نخستین روز است از فروردین ماه و از این جهت روز نو، نام کردند زیـرا که پیـشـانی سال نو است و آنـچه از پس اوست از این پنج روز، همه جشنهاست و ششم فروردین ماه نوروز را بزرگ دارند، زیرا که خسروان بدان پنج روز حق های خشم و گروهـان بگزاردندی و حاجت ها روا کـردنـدی، آنـگاه بدین روز ششم خلـوت کردندی، خاصگان را و اعتقاد پارسـایان اندر نـوروز نخستین آنست که اول روزی است از زمانه و بدو فلک آغازید گشتن.»

نوروز نامه منسوب به خیام آمده اســت که: « سبب نهادن نوروز آن بوده است که چـون دانستند که آفتاب را دو دور بـوده یکی آن سیصد و شست و پنج روز و ربــعی از به اول دقیـقه حمـل باز آید، بـه همان وقت هر روز که رفته بود بدین دقیـقه نتواند آمدن چـه هـر سال از مدت همی کم شود، چون جمشــید این دو را دریـافت انوروز نام نهاد و جشــن آیـین آورد. پـس از آن پادشاهـان دیـگر مردمان بدو اقتدار کردند.»

ابوریحان در آثار الباقیة، می نویسد: « برخی از علمای ایران می گویـند: سبـب این کـه ایـن روز را نـوروز می نامند این است کـه در ایـام تهمورث صـائبه آشکار شدنـد و چون جمشید بـه پادشاهی رسید دین خود را تجدید کرد و این کار خیلی بزرگ به نظر آمد و آن روز را که روز تازهای بود، جمشید عید گرفت.»

در آثار پیشینیان آمده است که، این جشن را نــخست جمشید برپا کرد. گویند در این روز جمشید بـه جنگ دیـوان رفت و آنان را فرمانبردار خویش ساخت. جمشید در این روز بر تختی نشست کـه دیوان آن را می بردند و بـا آن به یک روز راه از دماوند به بــابـل رسید. مردم در تعجب شدند و آن روز را جشن گرفتند.